Tradycje grzybów leczniczych Wschodu
W kilku tradycjach, szczególnie w tradycyjnej medycynie chińskiej (TCM), grzyby lecznicze odgrywały ważną rolę. Odkryli, że grzyby lecznicze mogą chronić i przynosić korzyści zdrowiu, a także zapobiegać i leczyć różne stany i choroby.
Zdrowie jest podstawową potrzebą człowieka. W obliczu choroby ludzie polegali na instynkcie, przekonaniach, szczęściu, przeszłych doświadczeniach, metodzie prób i błędów. Chociaż pierwsi ludzie przeważnie wierzyli, że złe duchy powodują choroby, swoją medycynę oparli na obserwacji. Wczesne cywilizacje gromadziły wiedzę o uzdrawianiu przez tysiące lat, przekazując ją następnemu pokoleniu poprzez tradycję ustną. Tak narodziła się tradycyjna medycyna, na długo przed pisaniem historii.
Grzyby lecznicze w tradycyjnej medycynie chińskiej
Grzyby lecznicze są stosowane w tradycyjnej medycynie chińskiej (TCM) od tysięcy lat (szacunki wahają się od 3 do 7,000 365 lat). Najstarsza oficjalna lista 29 substancji leczniczych, Shennong Bencao Jing, zawiera materia medica TCM, datowaną na XNUMX.th wiek p.n.e. Na liście znajduje się kilka gatunków grzybów wykorzystywanych do celów leczniczych; szczególnie czczony był słynny grzyb ganoderma (Ganoderma lucidum, chiński: lingzhi, japoński: reishi lub mannentake).
okładka książki.Słynny mistrz i lekarz taoizmu, Tao Hongjing (456-536 ne), napisał Bencao Jing Jinzhu (znany również jako Tujing yanyi bencao), będący rozwinięciem Shennong Bencao Jing. Opisano w nim jeszcze więcej gatunków grzybów leczniczych ze względu na ich zdolności lecznicze.
Pomimo tego, że są bardzo dobrze zbadane, nie ma oficjalnych leków Ganoderma do tej pory.
Od około 600 do 1000 roku naszej ery Chińczycy odkryli techniki uprawy wielu grzybów leczniczych i kulinarnych, aby zaspokoić stale rosnące zapotrzebowanie – na żywność i silne leki. Na przykład słynny grzyb shiitake (Lentinus edodes, chiński: xiang gu) jest szeroko uprawiany od około 1000 roku naszej ery.
Inne gatunki ważne z medycznego punktu widzenia, tradycyjnie uprawiane lub zbierane na wolności i wykorzystywane w Chinach, obejmują:
- Aurcularia auricula-judae (Ucho Żyda, czarny grzyb)
- Pleurotus ostreatus (boczniak ostrygowaty)
- Flammulina velutipes (enokitake)
- Grifola frondosa (maitake, leśna kura)
- Tremella fuciformis
- Tremella krezkowa
- Tricholoma matsutake (=kaligat)
- volvariella volvacea
a także niejadalne, czysto lecznicze gatunki grzybów, takie jak:
- Kokos Poria
- Cordyceps sinensis
- Wspaniały głód
- Ganoderma lucidum
- Phellinus linteus
- Piptoporus betulinus
- Versicolor trametes
i wiele innych.
Szacunek dla grzybów, jako ważnego pożywienia i leku, zaczął rosnąć wcześnie na Dalekim Wschodzie.
Najważniejszym traktatem TCM jest niewątpliwie monumentalne dzieło Li Shizhen (1518-1593) opublikowane w 1578 r., Bencao Gangmu; stanowiło to kulminację jego 26 lat badań terenowych i przeczytania ponad 800 podręczników medycznych. Ten 53 tom Kompendium Materii Medica, jak to się nazywa, odwołuje się i szczegółowo opisuje 1,892 substancje lecznicze (444 zwierzęta, 1,094 zioła i 275 substancji mineralnych oraz 20 gatunków grzybów leczniczych) i prawie 11,100 8,000 szczegółowych recept (z czego ponad XNUMX XNUMX zostało opracowanych przez samego Li Shizena) . Li jako pierwszy opisał i zastosował destylację, efedrynę, jod, a nawet szczepienie na ospę.
Li Shizhen jest dostępna w języku angielskim jako 6-tomowa encyklopedia.Niedawno dwóch chińskich profesorów uniwersyteckich, Liu Bo i Bau Yun-sun, w swojej pracy z 1980 roku Fungi Pharmacopoeia (Sinica) zebrało liczne źródła informacji na temat tradycyjnych doświadczeń i stosowania grzybów leczniczych. Autorzy opisują ponad 120 gatunków grzybów leczniczych, podają choroby i schorzenia, w leczeniu których wykorzystuje się grzyby oraz szczegóły ich zastosowania w medycynie tradycyjnej.
autorstwa Liu Bo i Bau Yun-sun.W 1987 pięciu chińskich naukowców (Ying i in.) opublikowało „Ikony grzybów leczniczych z Chin”, w których omówiono łącznie 272 gatunki grzybów leczniczych.
(dostępny w języku angielskim) opisuje 272 gatunki grzybów leczniczych i ich zastosowanie.W 2013 r. Wu Xingliang, Mao Xiolan i in. opublikował książkę Medicinal Fungi of China zawierającą 835 gatunków grzybów leczniczych, z czego ponad 500 ma działanie przeciwnowotworowe. Bibliografia jest ogromna: przy pisaniu tej książki autorzy wykorzystali około 2400 artykułów naukowych, które obejmują historię badań, wprowadzenie do składu chemicznego i aktywności biologicznej, a także perspektywy zastosowania. Niestety, ta książka jest nadal dostępna wyłącznie w języku chińskim.
(2013) opisuje 835 grzybów leczniczych i ich zastosowanie. Do napisania tej ogromnej książki autorzy wykorzystali około 2400 artykułów naukowych.Od 2015 roku badania wykazały działanie lecznicze u ponad 850 gatunków grzybów.
Tradycyjnie grzyby lecznicze ekstrahowano w wodzie poprzez gotowanie, tworząc rodzaj herbaty lub zupy. W ten sposób powstają proste, częściowe ekstrakty z grzybów leczniczych gorącą wodą – badania wykazały, że nowoczesne metody ekstrakcji mogą dostarczyć wielokrotnie więcej składników aktywnych.
Przemysł grzybowy w Chinach kwitnie. W ciągu ostatnich 25 lat produkcja grzybów w Chinach wzrosła około 150-krotnie; w 1977 r. na kraj przypadało niecałe 6% całkowitej produkcji pieczarek. Dziś w przemyśle grzybowym (łącznie z przemysłem spożywczym) pracuje w Chinach ponad 35 milionów ludzi. W 2002 r. na Chiny przypadało ponad 70% całkowitej produkcji pieczarek (w 2013 r. – 85%); zaledwie 5% zostało wyeksportowane (głównie do Japonii), a reszta przeznaczona została do użytku krajowego.
Tradycyjna medycyna japońska i grzyby
Tradycyjna medycyna chińska, wprowadzona głównie w latach 7-9th wieku naszej ery wywarł ogromny wpływ na tradycyjną medycynę japońską (Kampo).
Kampo przypomina tradycyjną medycynę chińską, z większym naciskiem na stosowanie „zioł” leczniczych (m.in. grzybów, zwłaszcza shiitake). Shiitake był znanym grzybem leczniczym; w roku 199 n.e., 14th Japoński cesarz Chuai otrzymał grzyby shiitake w prezencie od miejscowego plemienia.
Uprawa shiitake była powszechna w feudalnej Japonii. Wioski chcące zyskać prestiż i dodatkowy handel, przyciągałyby mnichów buddyjskich, uprawiając shiitake, którzy budowaliby świątynię tylko pod warunkiem, że istniałaby wystarczająca podaż shiitake (co mogła zapewnić uprawa).
Istnieje zabawna historia, jak inny bardzo ceniony i pyszny grzyb leczniczy Grifola frondosa ma swoją japońską nazwę „maitake” (co oznacza: tańczący grzyb). Nazwa wzięła się od tańca wyrażającego radość, jaką można było odczuwać po znalezieniu; radość nietrudna do zrozumienia, gdy nauczysz się, że jest na wagę złota.
W 1936 roku dr Kisaku Mori założył Instytut Badań nad Grzybami, aby opracowywać i badać wykorzystanie grzybów w Kampo. Po trwających całe życie badaniach nad tradycyjnym zastosowaniem grzybów leczniczych w Japonii opublikował w 1974 roku klasyczną pracę „Grzyby jako zdrowa żywność”.
Grzyby lecznicze są również tradycyjnie stosowane w Korei (zwłaszcza gatunki endemiczne). Phellinus linteus, Sang Hwang), a w mniejszym stopniu w Wietnamie, Tajlandii, Indiach i innych cywilizacjach Dalekiego Wschodu.
Cywilizacje Wschodu z pewnością szanują i cieszą się kulinarne i zdrowotne właściwości grzybów znacznie więcej niż Zachód.